#1 Magiczna szkoła

Ok, bez zbędnego gadania, zaczynam opowiadanie.

Gdy dziś rano się obudziłam, przypomniałam sobie,ze jutro idę do nowej szkoły.
Jest poniedziałek, ale dopiero wczoraj przeprowadziłam się z mamą (nie mam taty) do Los Angeles.
Trochę się boję, ale co tam.
Zeszłam po schodach na dół, już czekała tam na mnie mama.
- Witaj, jak się czujesz? - spytała mnie, gdy weszłam do kuchni.
- Ach, tak sobie... - odpowiedziałam odrobinę znudzona strachem przed szkołą.
Podeszłam do lodówki.
Wyciągnęłam ser, masło, szynkę i pomidora, a z chlebaka dwie kromki chleba, następnie położyłam wszystko na blacie.
- Córciu, idę na spotkanie. Będziesz tu sama, zamykam drzwi - powiedziała mama, i poszła.
Nie przejęłam się tym, bo wiele razy zostaję sama w domu.
Kiedy zaczęłam smarować chleb, niechcący zamachnęłam się.
I stało się coś dziwnego - z ręki wystrzelił mi jakiś czerwony promień i trafił w doniczkę z kaktusem, a kaktus zmienił się w... Babeczkę z truskawkami?
- Dziwne... - powiedziałam sama do siebie i obejrzałam dokładnie swoją rękę. - W każdym razie to nie magia, bo ona nie istnieje. Muszę przestać gadać do siebie, ech!

Postanowiłam poćwiczyć do sztuki panny McFine na kółko aktorskie.
Gram wróżkę która odmienia żabę w księcia.
Wzięłam scenariusz i poszłam do salonu. Postawiłam figurkę żaby na stole.
Doszłam do momentu w którym wypowiadam rymowane zaklęcie na żabę.
- Jak to było... Ach tak... - Kiedy przypomniało mi się to całe zaklęcie, zaczęłam machać palcem w kółko... I znowu coś dziwnego - Na wszystkie wiersze i powieście, niech ta żaba będzie księciem!...

Kiedy wypowiadałam zaklęcie, tak jakby "z mojego palca" leciał czerwony pyłek, a gdy skończyłam, wydarzyło się to co wcześniej. Czerwony promień trzasnął w figurkę żaby, a wtedy zamieniła się w małą figurkę księcia...
A może... Jednak magia istnieje?

Odgrzałam sobie herbatę.
- Spróbuję zamienić herbatę na sok pomarańczowy...
Znowu zaczęłam kręcić palcem i to samo się powtórzyło: z mojego palca leciał pyłek.
- Chcę, by ta herbata to był sok pomarańczowy!
Po wypowiedzeniu tego zdania skierowałam palec na herbatę - ale nic się nie stało.
Nie strzelił żaden promień.
- Dziwne... Przedtem mi się udało. Nie wiem przecież nic o rzucaniu zaklęć - więc jak mam je rzucić?...





To koniec pierwszej części opowiadania - napiszcie w komentarzu, co o nim myślicie - szczerze.

Do następnego!